Aj, aj, la herb' odor' ĉiel' La najtingal' en mezo de Brazil' Ujrapuru' kantas al mi Feliĉa mi Nur pro la ĉeest’ La ĉeesto de maten' maten' maten' maten' En maldensej' la sun' Petole senvestigas sin kaj varme vindas al ĉiu aĵo viva anakardi' cinamarbo gramine' Ne, ne, ne, ne, Ne mi ekfaru Ke ĝi ĝenu frenezetan birdetaron Aŭ inhibu ajnan herbon dormovolan Aŭ timigu simiojn petolemajn En kontrapunkto kun parkaj paseroj Tre feliĉaj lozaj laŭ miaj esperoj Pli mirantaj ol miaj dudek jaroj Malcedaj, liberaj kiel mi
Tre antaŭlonge sur akvoj de Gvanabaro Drako de la Mar' reaperis ĉi En figur' de iu brava sorĉemulo Ne forgesita de l' histori'. Pli konata kiel Nigra naviganto, Estis li digna kiel samblernejestro. Kaj mansignante el mar', el la ĝojplenaj boatoj, Salutis lin el haveno pluraj junulinoj francaj, Junaj polinoj kaj arego da gemulatoj.
Ruĝaj kaskadoj Elŝprucis el dors' de servantoj Inter kantoj kaj vergbatoj, Inundante l' koron de l' homoj tenitaj en kel', Kiuj samkiel la sorĉemul' kriis en ribel':
Gloroj al piratoj, Al mulatoj, al sirenoj! Gloro al faruno, Al kaŝaso, al balenoj! Gloro al ĉiu lukta mov' sen gloro, Kiun dum ĉiuj ontaj horoj Oni ne forgesos, aj! Vivu la Nigra naviganto! Ĉar ties monumenton Simbolas la planko de l' kaj'
Rim: - Gvanabaro - nomo de golfo en la ŝtato Rio-de-Ĵanejro; - Drako de la Mar' - alnomo de Francisco José do Nascimento (1839 - 1914), kiu aktive agadis ĉe la abolicia movado en la ŝtato Searao (aŭ Cearao), la pionira ŝtato en Abolicio de la Sklaveco. - La "Nigra naviganto" - ankaŭ konata kiel "Nigra admiralo", alnomoj de la maristo João Cândido Felisberto, kiu estris la tiel nomatan Ribelon de l' Punvergo, en 1910.
Akompane al kanto, jen ni sur ŝose’,
ni ja ĉiuj egalas, enbrake aŭ ne,
en lernejoj kaj stratoj, konstruoj, kampar’,
akompane al kanto, jen ni sur ŝose’.
Ripetaĵo:
Ek! tien ni iru! en atendo mankas sci’ -
scianto horon faras, ne hazarde venas ĝi.
En kamparaj plantejoj reganta malsat’,
sendecidaj amasoj marŝantaj sur strat’,
plu kun floroj por ĉies plej forta refren’,
kredas venki kanonojn per floroj, sen pen’.
La soldatoj armitaj, amataj aŭ ne,
preskaŭ ĉiuj perditaj, armporta arme’,
en barakoj jesdiras al praa lekci’ -
senkiala vivado kaj mort’ por patri’.
Ripetaĵo
En lernejoj kaj stratoj, konstruoj, kampar’,
estas ĉiuj soldatoj, armitaj aŭ ne,
akompane al kanto, jen ni sur ŝose’,
ni ja ĉiuj egalas, enbrake aŭ ne,
Kun la floroj surtere, la am’ en konsci’,
en l’ antaŭo certec’, en la man’ histori’,
akompane al kanto, jen ni sur ŝose’,
je lernad’ kaj instruo de nova lekci’.
Arnesto invitis nin Al festo, li loĝas en Bras' Ni iris, sed ni renkontis neniun Ni revenis tre profunde furiozaj Denove, ni ne iros plu (Kaj ne plu rendevu')
En sekva tago ni vidis Arneston Li tuj pardonpetis sed ni ne akceptis Tion tute ne, Arnesto, sen pardonpeto Vi devus ĝentile informi al ni per bileto.
Parole:
Bileto tia, jen: Karaj, mi ne povis atendi, Sed tio ne gravas. Subskribo per kruco, ĉar mi ne scipovas skribi. Arnesto
Rim: Bras' = kvartalo en la centra regiono de la urbo San-Paŭlo.
Venu hipokampo Venu al antaŭo Faru riverencon Antaŭ adiaŭo
Venu hipokampo Dancu sur la placo Jen la dommastrino Kun sia donaco
Dancu hipokampo Sur la trotuaro Jen la dommastrino Kun la bakaĵaro
Ĉesu hipokampo Ĉar jam temp' está Dancu lastafoje Kaj foriru ja
Rim: En la Norda Arbara Regiono de la brazilaj ŝtatoj Pernambuko kaj Paraibo oni kreis la ludon hipokampo (devenintan el alia folkloraĵo, la bumba-boi-o), kio estas miksaĵo de teatro, muziko kaj danco.
Kantas kaj gitarludas: Flávio Fonseca (Muzikaranĝo el la albumo "Para sempre", de Quinteto Violado)
Pasis de la fal' de nia hejm' jam unu jar', monatoj ses. Birdeta gaj', gitaro kaj melankoli' kruela plej min akompanas nun sen ĉes' por dolorigi mian koron.
Ĉu tamen pli bone ja tiel ĉi? Pli bone por vi kaj same por mi. La viv' - jen lernejo kun la sola deviga instru' "Teknikoj por elten' sen plori plu".
Se baianino ne sambas kaj restas senmova, Ne kantas, ne dancas, ne umas plenpova Ŝi tiel ne frenezigas la popolon La baianino, se vera, ne kreas tiajn paradoksojn Ŝi svingas, resvingas, ĝis nodi la koksojn Kaj faras pli forta en homoj la volon
La baianino, se falsa, en sambo Ne vekas la mondon. Neniu aplaŭdas Aŭ formas la rondon Nek ekkrias "Hura! Vivu Baio, Sinjor'!"
Tamen oni ŝatas se baianino skuiĝas kun ardo La korpon balancas, petolas rigardo Kaj diras: mi estas de San-Salvador'
Malsana pro l’ am’ Serĉis mi kuracon en la nokta vivo Kun la Nokta Floro En la amuzejo de la Urba Sud’ La amdolor’ Per alia kor’ foriras drive Kontraŭ la dolor’ Venis mi ĉe la Amuzeja Blu’
Sed kiam nokto Fariĝis mateno sub aŭrora helo L’ amuziĝintoj de la nokta vivo Iris dormi for Kaj la Nokta Damo Kun mi dum amuzo, iris for anĝele La pordoj fermiĝis Kaj sola denove, min atendis voj’
Kiamaniere Mi devus foriri? Ĉar mi konas ne Eĉ almenaŭ vojon, memoretas, ke L’ amuzejon pagis en la Urba Sud’ Mi trinkadis tro Kaj ne memoras la okazon, nek La nomon de tiu ina beleg’ La Nokta Flor’ de l’ Amuzeja Blu’
Nokto kaj sun’ Strato kaj stelo Kun firma volo De pura certeco Urbego kaj lun’ Kun kiso magia Nur por momento De foto sublima Ĉu kreskas en vi Sento al ĝi simila Miksiĝas en mi Varmec’ kaj frostotremo
Ho via beleco raras Pli ol disko kun voĉ’ de la Majstro Ĝi pli fortas ol povo parola Tial sentas min mi stranga
Ja lasis mi Egan parton de mi En via libro Ĉu eko ĉu fin’ Kareso saŭdado Danco brakumo Kun la espero Ke ne tro malfruas Vin vidi denove La destin’ por ni misteras Floras jam en mi la Promes’ de io forta
